Zo en dan ben je ineens ruim 6 jaar verder en is er ontzaglijk veel gebeurd.
Laten we even kort terugblikken. De tepelpiercings waren helaas geen lang leven beschoren….. Kennelijk vond mijn lichaam het geen goed idee, en van lieverlee werden de piercings gewoon eruit geduwd. Ik merkte het doordat het net leek alsof ik te lange staafjes in had gedaan. Maar als ze een stuk minder diep zitten, dan dat ze gezet zijn, dan zijn ze dus naar voren geduwd door je lichaam.
Erg jammer natuurlijk, want ik was er echt mega trots op en vond het zo gaaf. Maar goed, als mijn lichaam het niet wil, dan hoef ik er geen tweede poging aan te wagen.
Wie weet of ik ooit nog eens een intieme piercing laat zetten….. Hopelijk mag die dan wel blijven…..
De groei in de D/s naar meer een M/s heeft zich helaas niet heel veel verder mogen ontwikkelen. We kregen in de nilla relatie al wat lastigheden te verwerken en dat uitte zich steeds meer binnen de M/s waarbij het voor mij onmogelijk was om me over te geven, om me onderdanig op te stellen richting M, om überhaupt iets op het vlak te doen van bdsm.
Na een flinke tijd van proberen om de nilla relatie goed te krijgen, waarbij ook relatiegesprekken en andere therapie is geprobeerd, hebben we begin dit jaar besloten om na 10 jaar een punt te zetten achter onze relatie. Voor beide niet leuk, maar wel de beste beslissing.
Recentelijk heb ik me (weer) ingeschreven op de website BDSMzaken. Daar een profiel aangemaakt, en me aangemeld voor een aantal groepen. Inmiddels al van een paar Dominanten een reactie ontvangen op mijn profiel. Niet altijd even “normale” reacties. Alsof ik alleen maar een slet ben, die zich meteen door iedere willekeurige vent laat nemen……
Maar goed, soms zit er ook een leuke reactie tussen. Ontstaat er een leuk contact en bloedt het ineens weer dood op KiK of Whatsapp. Waarom, ik heb echt geen flauw idee…..
Of is er een date (nog voor de coronacrisis) met een leuke D, maar loopt de avond zo anders dan je verwacht, en blijf je gedesillusioneerd achter in het café. De bediening zelfs nog vragend aan je, of alles wel goed gaat…..
Evengoed, eerst weer naar mijn eigen stekkie en dan weer mijn eigen leventje oppakken. Daarna weer rustig mijn zoektocht oppakken naar een leuke en lieve (hoeft niet altijd hoor) Meester, waar ik mag zijn wie ik ben; een slavin in hart en nieren. Waar ik weer op mijn knieën mag zitten, aan de voeten van mijn Meester. De plek waar ik me zo goed voel…….
Die mij straft als ik het nodig heb, mij gebruikt en vernedert als hem dat goed dunkt, die dus weet hoe hij voor me moet zorgen….. wat mis ik het op dit moment enorm…..