We lopen in het park met wat andere mensen en ik zie dat LLM een pittig gesprek heeft met iemand. Ik zie zijn hoofd bewegen, zijn armen zwaaien druk, hij haalt zijn schouders op… Wat zijn ze toch aan het bespreken, vraag ik me af.
Als ik niet veel later in zijn buurt ben, vraag ik wat er is. Hij werpt nog een vragende blik op zijn eerdere gesprekspartner die alleen maar zegt “direct, doen”.
Nu loop ík met een groot vraagteken boven mijn hoofd en ik kijk LLM aan.
Hakkelend begint hij… Wat is er aan de hand, zo ken ik hem helemaal niet. Als er iemand is die goed uit zijn woorden kan komen, is hij het wel. En dan hoor ik hem zeggen dat hij het niet aankan. Dat hij als pacifist nog net kan accepteren dat ik me in elkaar wil laten slaan, omdat hij ook gezien heeft hoe fijn ik dat vind. Dat hij het moeilijk vindt, maar dat hij dat nog net kan hebben omdat hij zoveel om me geeft.
Maar dat ik me wil laten gebruiken als een hoer, gaat hem echt te ver. Dat trekt ie niet en dus wil hij een punt zetten achter onze relatie…WTF. Ik kijk hem met grote ogen aan, de tranen springen in mijn ogen en het enige dat ik nog kan zeggen is “nee, nee, nee”. Hoe dan, waarom, waar komt dit vandaan.
De eerdere gesprekspartner komt wat dichterbij, kijkt me afkeurend aan en geeft LLM een bemoedigend knikje. Godverdegodver, weer die klote nilla wereld die er niets van snapt. Maar ik ben er weer door verslagen. Ik mag kennelijk niet mezelf zijn…
Ik vraag LLM of ik mijn huissleutels terug mag, en ik vraag zijn autosleutel, zodat ik mijn spullen uit het huisje en uit de auto kan pakken (kennelijk verblijven we met een groepje in een soort Centerparcs). Ik zal dan zijn sleutels in het huisje achterlaten.
Onderweg in de bus naar huis en daarna slenterend door de stad, sjouwend met al mijn spullen, probeer ik een vriendin te bellen, maar ik krijg niemand te pakken. Weer alleen op deze klotewereld…
En dan word ik wakker, en zie dat LLM in mijn bed naast me ligt… Pfff, de tranen rollen zachtjes over mijn gezicht, ik kruip tegen hem aan en geef hem een kus op zijn rug. Wat ben ik blij dat hij naast me ligt. En dat het een boze, nare droom blijkt te zijn.
Toch lig ik me af te vragen, waar dit vandaan komt. We hebben een goed gesprek gehad en daarin heb ik schoorvoetend aangegeven wat ik graag zou willen. En daar zit ‘m denk ik de crux. Ik ben open minded genoeg naar andere mensen. Laat hen vrij en in hun waarde. Wil jij met luiers lopen, prima. Vind jij het leuk om geslagen te worden, prima. Wil jij naalden of haken in je lijf, prima. Wil jij genomen worden door tig mannen, prima.
Maar als het op mezelf aankomt, ben ik nog niet zo open minded. Zit er nog steeds dat stemmetje van vroeger “dat hoort niet”. Keur ik mijn eigen geile slettebak gedrag (achteraf) af. Waarom…????
En dus was deze hele droom mijn eigen verwerkingsproces van het gesprek dat we hebben gehad.
Klein detail: ik had kunnen weten dat het een droom was, want ik kreeg een BMW sleutel in mijn handen gedrukt door LLM… Hij rijdt geen BMW…
