“Afscheid…”

Omdat ik al die tijd er niet over heb kunnen schrijven, is wat er gebeurd is die dag zeker niet vergeten, maar de fijne details zijn wat vervaagd. Uiteraard zitten delen wel zeker in mijn herinnering.
Maar het geheel krijg ik gewoon niet meer goed op “papier”… (in dit geval dan deze blog).

2 maanden geleden heb ik een ontzettend leuke man ontmoet. Samen willen we zowel op vanilla vlak als op bdsm vlak kijken waar ons schip heen vaart. En ik vond het niet eerlijk richting hem om mijn M/s met Meester ernaast te houden. Ik kan niet twee D’s dienen. Van de een de regel hebben dat ik geen seks mag hebben, of niet mag klaarkomen en met de ander juist lekker willen seksen… Het is niet te combineren. Dus wordt het tijd om “afscheid” te nemen van Meester. Hij heeft me altijd de vrijheid gegeven om om me heen te kijken, dus we wisten beiden dat dit zou kunnen gaan gebeuren.
Al heeft Meester me op het hart gedrukt, dat het geen “afscheid” is. Hij is gewoon in de buurt, ik mag gewoon bij hem aankloppen en mocht het niet goed gaan met mijn lieve, leuke man, dan ben ik welkom om terug te komen. Het contract is dus “opgeschort” en vooralsnog niet verscheurd.

Het laatste deel van de middag staat echter wel voor altijd in mijn geheugen gegriefd en dit zal altijd een plekje houden.

… Het is tijd om af te ronden. Meester heeft inmiddels de slotjes al van mijn boeien los gemaakt. Het voelt verschrikkelijk, ik wil niet. Ik krijg het koud. Zet mijn linkervoet op de knie van Meester, de boei gaat los. Mijn rechtervoet volgt en ook daar gaat de boei van los. Ik zak op mijn knieën en barst in huilen uit. Maar het is nog niet klaar. Mijn polsboeien heb ik nog steeds om. Ik bedenk nog dat ik die gewoon om blijf houden. Die gaan gewoon nooit meer af, terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Meester houdt zijn hand op, ten teken dat ik mijn polsen aan moet reiken om de boeien los te kunnen maken. Ik wil niet, kan de tijd nu gewoon stil staan… Hij zegt niets, maar houdt alleen zijn hand op. Na veel vijven en zessen leg ik mijn linkerhand in zijn hand. De polsboei gaat af. Een rilling loopt weer over mijn rug. Ik heb nog 1 polsboei om. Als ik dan uiteindelijk ook mijn rechterhand in zijn hand leg en hij de polsboei los maakt, houd ik het echt niet meer. Ik zit onbedaarlijk te huilen. Wat voelt dit klote, zo leeg, zo alleen… Als ik uiteindelijk mijn ogen open om hem aan te kijken, houdt hij de slotjes voor mijn gezicht. Ik hou mijn hand op. En met de woorden “En nu ben je vrij” legt hij de slotjes in mijn hand en ik breek opnieuw. Wat ga ik hem onwijs missen. Dat weet ik nu al. En ook al wisten we dit op voorhand, toch voelt het klote. Ook al is het voor een goed doel…

Dankjewel lieve Meester, wat heb ik een mooie tijd bij u gehad! Ik weet dat u niet echt weg bent, maar ik ben nu vrij om op ontdekkingstocht te gaan met mijn lieve, leuke man.