Gevoelsbeleving

Of elkaar gewoon niet begrijpen

Hoe kan het toch dat iemand die binnen bdsm mijn gevoelens haast nog beter begrijpt en aanvoelt als ikzelf, in de alledaagse dingen zo mijlenver van mijn gevoel afstaat.
Terug naar afgelopen vrijdag. Ik heb met E. afgesproken in Leiden om wat te drinken. Beiden hebben we een druk weekend voor de boeg, maar we willen elkaar toch graag nog even zien, dus gezellig even wat drinken. Dus uit mijn werk, met mega file en wat andere tegenslag naar huis. Daar snel douchen, wat eten en me mooi maken. Ik trek een rok aan, doe kousen aan (!!) en voel me heel vrouwelijk en mooi, maar ook mega onzeker. Het geeft niets, het is goed. En zo stap ik even later de trein in op weg naar Leiden. Op het station even wachten en als E. er ook is, lopen we samen naar de Engelse pub.
E. kijkt waarderend naar me als ik mijn jas uittrek. Een gevoel van trots, maar ook weer onzekerheid kruipt door me heen. Hij haalt wat te drinken en we proosten. Maar dan zegt E. tegen me dat hij teleurgesteld in me is. Ik schrik, laat snel de afgelopen dagen de revue passeren, maar kan me niets bedenken. Dan gaat er in een flits door me heen dat dit een spelletje is, maar als ik op mijn vraag waarom dan, het antwoord krijg dat ik de verjaardag van zijn dochter ben vergeten, weet ik dat het ernst is. En het klopt, ik moet hier bevestigend op antwoorden, kan het niet ontkennen. Maar tegelijkertijd schiet ik ook in de verdediging. Immers, het weekend ervoor heeft zijn dochter bij hem haar verjaardag gevierd. Een meidenavond op vrijdag, en zondag een feestje. En ik heb op alle drie de dagen van dat weekend geinformeerd hoe het was, hoe de voorbereidingen gingen, hun veel plezier gewenst en natuurlijk ook geinformeerd hoe het was. Naar mijn idee was ik alle drie de dagen erg betrokken. En dat probeer ik uit te leggen. En ik geef aan dat wij samen pas net 4 weken verder zijn en dat ie toch niet mag verwachten dat je dan al alles van elkaar weet en onthouden hebt. En ik begrijp ook best dat E. het jammer vindt, maar teleurgesteld en er dan 2 dagen mee bezig zijn… Had het met een lach gebracht en bijv. gezegd dat ik eigenlijk wel straf verdiend had voor dit feit en we hadden samen een hoop lol kunnen hebben. Nu was het best een beladen gesprek. Maar goed, even later laten we het rusten, kletsen weer gezellig. E. triggert me nog door onder mijn rok aan mijn kousen te voelen en hij vraagt of ik op de toilet mijn slip wil gaan uittrekken. En hoewel ik in mijn onderdanigheid schiet, ben ik te onzeker en bang om dit te doen. Ja het idee windt me op, maar mijn onzekerheid en schroom heeft in dezen nog de overhand. E. laat het gelukkig voor nu rusten en dwingt me niet verder. De avond verloopt verder gezellig.

Vandaag heb ik een dagje vrij genomen. Ik heb behoefte aan een dagje met E. Samen iets leuks doen, genieten van elkaar en de tijd hebben. Tot nu toe hadden we alleen een avond en soms een nacht, maar de volgende ochtend was het dan weer vroeg opstaan en naar het werk. Dus gisteren uit mijn werk even langs huis om mijn katten eten te geven, spulletjes in te pakken en me even te douchen en om te kleden. Daarna op weg naar E. Grappig feitje, we zien elkaar voor de 6e keer en ik heb voor de 5e keer een rok/jurk aan…
Als we na het eten op de bank zitten en we wat zitten te kletsen, voel ik me rot worden als E. weer over zijn ex begint te vertellen. Wederom hoor ik dat zijn ex de scheiding nog niet heeft verwerkt, hoe moeilijk ze doet, hoe vervelend het allemaal is. En ja, ik begrijp dat allemaal best, maar ik wil niet bij iedere afspraak die we hebben, het onderwerp “ex en scheiding” bespreken. Ik wil dat we elkaar leren kennen. En tuurlijk, dit is een deel van zijn leven. Maar moet dat iedere keer besproken worden. Het doet mij pijn…
Ik probeer het uit te leggen, maar heb het idee dat mijn uitleg niet begrepen wordt. We praten langs elkaar heen. En ik kruip in mijn schulp, zonder me af en trek me terug.
E. merkt het en vraagt wat ik wil. Ik wil een arm om me heen en gelukkig is de zorgzame E. er nog wel en hij neemt me in zijn armen. En daar voel ik me weer goed en veilig.
We laten het onderwerp verder even rusten. Een ieder moet er ff over nadenken. De rest van de avond genieten we van elkaar. E. triggert me, ik zak weg in mijn onderdanigheid. Ik snak naar meer, ik stuiter eigenlijk al meer dan een week. Verlang naar de rust die E. me kan geven. Ik daag behoorlijk uit, wil dollen, wil overwonnen worden. Maar E. laat me gewoon worstelen met mijn gevoelens. Wil (of kan) me niet geven wat ik nu nodig heb. Als we gaan slapen, voel ik me erg onrustig. Lig wat te draaien en te woelen in bed, maar val toch in slaap. Als ik wakker word, ligt E. niet meer naast me. Ik heb hem niet het bed uit horen stappen. Hij zit al te werken. Ik loop even bij hem langs, maar laat hem zijn gang gaan. Des te sneller is ie klaar en komt dan hopelijk weer ff terug in bed.
Mmm, niet goed gedacht. Ja E. komt terug, maar wil graag nog terugkomen op het gesprek van gisteravond. Hij heeft slecht geslapen en veel nagedacht. En het zit hem niet lekker. Ondanks dat ik probeer uit te leggen dat ik begrijp dat het onderdeel is van zijn leven en dat ik snap dat het invloed heeft, dat hij alles zo goed mogelijk voor zijn dochter wil regelen en dat zijn ex daarin moeilijk doet. Dan nog wil ik niet continu de slechte verhalen over haar aanhoren. Gewoon al het feit dat hij keer op keer zijn ex bespreekt, voelt niet goed voor me. Doet mij gewoon pijn. Maar E. zit in zijn gevoel ergens anders. Ik moet toch begrijpen dat hij alles voor zijn dochter over heeft. En dat hij wil dat zijn partner/vriendin hem steunt in alle dingen die hij voor zijn dochter doet en die door de scheiding en zijn moeilijke ex zo lastig verlopen. E. gaf uiteindelijk aan dat hij zich afvroeg of we wel verder moesten gaan, als ik dat niet begreep. Hij hoort dus niet wat ik zeg en wat ik aan probeer te geven. We zitten hier zo overduidelijk op een ander niveau. Het is eigenlijk als afgelopen vrijdag.

En ja, ik ben nu overduidelijk gaan vluchten. Ik ben opgestaan, heb mijn kleren aangetrokken en ben zonder verder wat te zeggen vertrokken. Ik kon het niet meer, ik kon niets meer zeggen, wist niet wat. Het doet pijn. Ik heb iemand nodig die op mijn gevoelsniveau zit. En hoe belangrijk dat is binnen bdsm, nog veel belangrijker vind ik dat we op een zelfde niveau moeten zitten in het “normale” dagelijkse leven. Als ik daar niet begrepen word, kan ik niet mezelf zijn en dat zal uiteindelijk zijn uitwerking ook hebben binnen de bdsm.

Het doet pijn, dacht dat er een goede match was. En het was mooi voor de tijd die het duurde. E. heeft me met kleine stapjes laten kennismaken met bdsm. Hoe bdsm kan zijn binnen een relatie. En ik voelde me goed, vond mijn rust, werd getriggerd en mocht in mijn onderdanigheid kruipen. En ondanks dat ik me nu ellendig voel over het feit dat het over is tussen E. en mij, loop ik toch te stuiteren omdat ik niet de rust heb gekregen die ik ff nodig had. Maar ik stuiter nog wel ff door. Hoe belangrijk ik het ook vind dat ik een relatie vind waarbinnen bdsm plaatsheeft, zo nog belangrijker vind ik het dat er een goede, stabiele vanilla-relatie is, waar we op 1 lijn zitten en waar ik begrepen word.