Waar ben ik….?
Je zult je wellicht afvragen waar toch mijn blogjes blijven? Heb ik geen afspraken meer met E.? Ga ik niet meer naar feestjes? Ja natuurlijk wel! Vandaag precies 7 maanden geleden mocht E. me voor het eerst meppen. Dat was een bijzondere ervaring (lees mijn blogje over die dag). Inmiddels dus 7 maanden verder, hebben we meerdere keren gespeeld, samen met S. uit eten geweest of naar de sauna, hebben ze samen de eerste dagen voor me gezorgd na mijn operatie. Ons contact is intensief, onze speeldates zo nog meer… En daar zit ‘m voor mij de crux. Ik merk dat ik moeite heb om mijn spelverslagen uit te werken. Niet alleen omdat er veel gebeurd (E. is soms zo creatief en de dagen zijn lang…), maar meer omdat het intens is, diepgaand, vernederend… Doen we dingen die anderen niet doen, nee hoor, totaal niet. Is het allemaal zo extreem,…
Meisje
Ik ken een meisje dat zegt dat alles goed is, maar toch ’s nachts huilt. Zo’n meisje dat lacht, terwijl ze vanbinnen instort. Zo’n meisje dat steun nodig heeft, maar er niet om vraagt. Zo’n meisje dat bang is om lief te hebben, omdat ze al zoveel verloren is. Zo’n soort meisje die zegt dat als jij verdrietig bent, het haar taak is om je blij te maken. Zo’n meisje dat worstelt met haar gevoelens, Zo’n meisje dat alles achter zich wil laten, maar het niet kan. En als je haar vraagt wat er scheelt, zegt ze lachend : ”niks hoor!” Maar als ze dan weer even alleen is, stromen de tranen over haar wangen heen….. (copyright is niet van mij, kwam de tekst tegen op Facebook, maar het slaat wel heel erg op mezelf op het moment…….)