Het is goed zo…
Pfff, waar moet ik beginnen… Zaterdagavond ineens het berichtje dat ik de volgende dag verwacht werd… Op mijn vraag of er wensen waren (wat betreft kledingvoorschrift), kreeg ik terug dat ik weet dat Meester van “kantoortutjes” houdt, dus dat ik daar mijn voordeel mee kon doen…. Grrrr…. Ik heb er een hekel aan, omdat hij daarmee mijn preutsheid extra benadrukt, terwijl ik die wil loslaten en juist mijn diepere gevoelens wil toelaten en me niet meer schaam voor mijn sletterigheid en me dus ongegeneerd durf over te geven. Maar goed, zo stond ik dus gisteren stipt om 13.00 uur weer voor de deur, met als altijd een bonzend hart en zenuwen die door mijn lijf gieren. Het gaat tegenwoordig redelijk goed vooraf, maar de laatste paar minuten sterf ik het bijna af. Dan bouwen bij mij de zenuwen enorm op… Hij neemt mijn jas aan, laat me de speelkamer in met…
Herinneringen in vlagen en openheid van zaken…
Gisteren was ik bij een vriendin en tevens Meesteres om gezellig bij te kletsen met een kopje thee. Altijd fijn natuurlijk om naast de “gewone” dingen des levens, ook vrijuit te kunnen praten over mijn belevenissen op bdsm-vlak. Door te praten over wat er vrijdag was gebeurd, mijn subdrop op zaterdag en de goede aftercare van Meester, merkte ik dat er toch wat herinneringen terug kwamen over vrijdag die ik vergeten was en dus niet in mijn blog staan over vrijdag… En ze heeft even een foto gemaakt van mijn steeds blauwer wordende billen. Maar goed, de herinnering die ineens weer bij me opkwam…Zo is er het moment dat ik aan de voeten zit van Meester en hij in de fauteuil zit. We zijn dan al wat verder op de middag en ik heb al een aantal (hoeveel??) orgasmes gehad. Ben dan dus ook al een stukje de weg kwijt…