Het is goed zo…
Pfff, waar moet ik beginnen… Zaterdagavond ineens het berichtje dat ik de volgende dag verwacht werd… Op mijn vraag of er wensen waren (wat betreft kledingvoorschrift), kreeg ik terug dat ik weet dat Meester van “kantoortutjes” houdt, dus dat ik daar mijn voordeel mee kon doen…. Grrrr…. Ik heb er een hekel aan, omdat hij daarmee mijn preutsheid extra benadrukt, terwijl ik die wil loslaten en juist mijn diepere gevoelens wil toelaten en me niet meer schaam voor mijn sletterigheid en me dus ongegeneerd durf over te geven. Maar goed, zo stond ik dus gisteren stipt om 13.00 uur weer voor de deur, met als altijd een bonzend hart en zenuwen die door mijn lijf gieren. Het gaat tegenwoordig redelijk goed vooraf, maar de laatste paar minuten sterf ik het bijna af. Dan bouwen bij mij de zenuwen enorm op… Hij neemt mijn jas aan, laat me de speelkamer in met…