Pfff, waar moet ik beginnen… Zaterdagavond ineens het berichtje dat ik de volgende dag verwacht werd… Op mijn vraag of er wensen waren (wat betreft kledingvoorschrift), kreeg ik terug dat ik weet dat Meester van “kantoortutjes” houdt, dus dat ik daar mijn voordeel mee kon doen…. Grrrr…. Ik heb er een hekel aan, omdat hij daarmee mijn preutsheid extra benadrukt, terwijl ik die wil loslaten en juist mijn diepere gevoelens wil toelaten en me niet meer schaam voor mijn sletterigheid en me dus ongegeneerd durf over te geven.
Maar goed, zo stond ik dus gisteren stipt om 13.00 uur weer voor de deur, met als altijd een bonzend hart en zenuwen die door mijn lijf gieren. Het gaat tegenwoordig redelijk goed vooraf, maar de laatste paar minuten sterf ik het bijna af. Dan bouwen bij mij de zenuwen enorm op… Hij neemt mijn jas aan, laat me de speelkamer in met de mededeling dat ik weet wat er van me verwacht wordt. Dus ik ga in Nadu houding voor de fauteuils zitten en doe mijn ogen dicht om tot rust te komen. Helaas werkt de muziek die op dat moment opstaat, even niet mee aan de innerlijke rust. Een mega druk nummer, dus ik moet me echt even afsluiten en me concentreren op een rustige ademhaling. Hij laat me dit keer langer alleen en het is goed. Maar mijn hart maakt wel een sprongetje zodra ik de deur open hoor ga. Als ie bij me is en achter me staat, kijk ik omhoog naar hem op. Fijn…!!!
Na een kopje thee en wat gekletst te hebben, is het tijd om mijn straf te incasseren. Dit keer 55 caneslagen. Ik mag op mijn knieën voorover op een toestel plaatsnemen. Omdat Meester aangeeft niet bij te houden hoeveel hij er al heeft gegeven, tel ik hardop mee. De eerste 50 gaan nog enigszins goed, maar de laatste 5 doen echt zeer! Ik wil het liefste schreeuwen, maar het is mijn eigen schuld, dus niet zeuren en incasseren. Nadien een bedankje voor Meester.
Daarna is het feest voor Meester en een groot drama voor mij. Hij wil gaan spelen met een 1-tje op mijn lijst. Aan het begin had ie de koffer met inhoud al laten zien en stokte mijn adem al. Nu sta ik vast aan het kruis met mijn polsen en enkels vast en hoor ik hem de Violet Wand al aanzetten. Ik lach nog een paar keer (meer van de zenuwen), omdat hij zelf de schokjes krijgt, maar dan ben ik toch echt aan de beurt. Als er iets is, waar ik echt doodsbang voor ben, is het wel de Violet Wand. Ooit 1x eerder gezien en toen gevoeld op mijn arm, maar ik vind het echt echt echt echt niet leuk… Ik probeer vol te houden, ik wil dat Meester trots op me kan zijn, wil het voor hem kunnen en ondergaan, maar ik vind het zo eng, dat mijn onderlip begint te trillen en de tranen staan in mijn ogen. Ik trek het niet meer… Ik baal van mezelf, voelt alsof ik gefaald heb…
Maar goed, er zijn genoeg andere dingen, en dus pakt Meester een paar van zijn zwepen enzo erbij. En begint mijn voorkant te bewerken. Mijn borsten krijgen het zwaar te verduren vandaag. Met de zwepen, maar ook met een soort “rubberen rottigheid” of iets wat daar op lijkt. Damn, dat doet zeer. Maar het is ook genieten. Hiervan durf ik inmiddels toch wel hardop te zeggen dat ik daarvan geniet. Ja, ik vind pijn fijn en ik word er geil van. Zo het is er uit…!!!
Maar als Meester een vibrator op mijn klit zet, gaat er een knopje om in mijn hoofd. Ok, prima dat ik geil wordt van pijn, maar no way dat ik nu hier staand ga klaarkomen. Dat gaat me niet gebeuren. Meester heeft een langere adem dan ik en dus tilt ie me uiteindelijk over het randje, waar ik zo lang probeerde onder te blijven.
Daarna even bijkomen op een dekentje met een kopje thee (mijn koude thee van eerder, die ik nog niet had opgedronken…). Maar achterkant moet natuurlijk ook nog bewerkt worden. Dus ik mag weer plaatsnemen op het toestel. Geen idee wat Meester allemaal heeft gebruikt. Kreeg nog wel de vraag welke pijn ik het fijnst vind. Nou dat is duidelijk: felle, scherpe pijn. Met doffe pijn kan ik echt niets. Ik weet niet goed hoe ik die moet handelen, wat ik er mee moet. Krijg het idee dat Meester scherpe pijn ook het leukst vindt om te geven, want daarna heb ik geen doffe pijn meer gevoeld.
Hier raak ik de volgorde van de gebeurtenissen een beetje kwijt. Ik weet dat ik paar keer mijn handen naar achteren heb gedaan, beschermend voor mijn billen en dat ik af en toe ben gaan staan, omdat het even te veel werd. Maar ook dat ik weer keurig terug ben gekeerd in mijn houding op het toestel. Dat Meester mij zo knielend wederom een orgasme heeft bezorgd (stomme vibrator), maar dat het ook hier weer wat langer duurde omdat ik met mijn koppie weer teveel tegen hield. Waarom doe ik dat toch, waarom wil mijn hoofd het continu overnemen van mijn hart. Ik las daarstraks zo iets moois op FL: “fijn dat je hoofd je hart vertrouwt”. Wow, wat zal ik blij zijn als dat moment er voor mij is. Dat mijn hoofd mijn hart durft te vertrouwen…
Ik weet ook nog dat Meester met een gemene zweep bezig was en me op gegeven moment zo’n mep ermee gaf, dat ik het uitschreeuwde, maar ook dat ik brak. Bam, daar waren de tranen, ik liet me gaan.
En dat ik op de grond zat nadat ik beetje was bijgekomen en dat ik al sabbelend op de vingers van Meester, die weer mega diep mijn keel in kreeg, waar ik natuurlijk wederom geil van werd. En Meester me voor de 3e keer liet klaarkomen. Nu was er geen houden aan bij mij, want ik lag op mijn rug op de grond, Meester had vrij spel en het randje was nu zo bereikt en hoppa daar ging ik… En deze was een stuk heftiger en zorgde weer voor een breekpunt.
Daarna heb ik een tijdje zitten huilen en hebben we zitten praten over waar ik zo tegen aan loop. Het is mijn opvoeding, achtergrond, mijn preutsheid, hoe hoort het, wat denken anderen mensen wel niet, doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg mentaliteit die ik heb meegekregen… En daardoor kan ik moeilijk loslaten, naast mijn eigen obsessie om de controle te hebben. Want zo lang als ik de controle heb, dan weet ik wat er gebeurt. Als ik los laat, dan moet ik me overgeven aan dat wat er komen gaat…
Daarom werken regeltjes ook zo goed bij mij. Ik weet wat ik moet doen, wat er verwacht wordt van mij en het geeft me rust. Zoveel meer rust in mijn hoofd, dat ik zelfs daarbuiten dingen beter doe.
Maar goed, loslaten dus, en niet meer nadenken over wat “normaal” is. Want was is “normaal”. Binnen onze wereld vinden wij als bdsm’ers bepaalde dingen heel normaal, in bepaalde landen vinden ze iemand stenigen nog heel normaal of eten ze bijvoorbeeld hond. Dus ja, wat is “normaal”.
Belangrijkste blijft vooral dat ik plezier heb en geniet. En zolang er dan niets illegaals gebeurt en het is, zoals nu, in overeenstemming tussen Meester en mij, dan is het goed.
Tijd om naar huis te gaan, dus ik trek mijn spijkerbroek en rest van mijn kleding aan. Meester krijgt een telefoontje van boven dat er voldoende eten is, en dat ik wel mag blijven eten. Op mijn vraag of ik dan wel aan tafel mag zitten, krijg ik een positieve reactie. Nu achteraf ben ik boos op mezelf dat ik daar om heb gevraagd. We hadden al in de regels staan, dat ik in privé en intimi sfeer altijd op de grond of een kussen plaatsneem, tenzij Meester anders beslist. Maar dat betekent dus niet dat ik daar zelf om kan vragen… Volgende keer is mijn plek dus gewoon op de grond. Punt uit.
Als we boven zijn, begint Meester natuurlijk meteen een beetje te stangen door wat dingen te vertellen die beneden zijn gebeurt en voordat ik er erg in heb, steek ik mijn tong naar hem uit. Oh, damn, wat doe ik nu… in privé sfeer staat daar 5 caneslagen op, maar zodra er andere mensen bij zijn, betekent het een vervijfvoudiging van de straf. Bam, 25 caneslagen aan mijn broek hangen en ik heb eerder vandaag alle straf al geïncasseerd. Nou fijn is dat, die schone lei was van hele korte duur.
Ik probeer er nog onderuit te komen, maar Meester had het echt wel goed gezien.
Aan tafel wordt er natuurlijk wel lekker verder gestangd en de ideeën worden al weer uitgebroed voor andere momenten. Toch wel onhandig hoor dat Meester een partner heeft die ook Dominant is… Samen versterken ze elkaar ook nog eens.
Op tijd naar huis voor de avondklok. En uiteindelijk met mijn polsboeien gaan slapen. Rustige nacht, 1x even wakker om te plassen. Maar werd wat onrustig wakker, omdat ik met name het laatste deel niet meer goed kon plaatsen in welke volgorde alles was gebeurd. En deze controlfreak is dan een beetje van het padje. Maar nu een paar uur later, is het goed. Ik hoef me niet alles meer feilloos te herinneren. Ik mag me overgeven en loslaten. Het is goed…
Dank u Meester voor wederom een fijne middag en dank aan S. voor het mee mogen eten!
