Zo dat was een pittige sessie gisteren… Niet alleen fysiek, maar zeker mentaal.
Vlak voor 13.00 uur bel ik aan, nadat de bel is overgegaan, geeft de deur een klik, ten teken dat ik ‘m zelf verder open kan duwen. Ik wil de volgende deur openen, maar die zit op slot. Ok, het gaat dus dit keer anders. Ik probeer de deur naar de speelkamer, die is wel van het slot. Zet mijn tas neer, doe mijn jas uit, ga nog even naar het toilet (ik hoor dat de muziek aan gaat), hakken uit en in Nadu zit kniel ik op mijn standaard plek. Na bijna 2 nummers, hoor ik gestommel in de gang en hoor ik de deur open gaan, ten teken dat Meester binnen komt. Hij komt naar me toe en ik kijk achterover omhoog om hem aan te kijken (🙃). Grote grijns en glinsterende oogjes, een hand die naar onder mijn rok voelt, of ik wel heb voldaan aan de opdracht om sliploos te komen, een lachend “ben je al zenuwachtig…”. Heel eerlijk, op dat moment nog niet eens, was vrij rustig. Ik zet koffie en thee en presenteer Meester zijn koffie (volgende keer EERST lepeltje en zoetjes erin doen, anders krijg ik daar weer “commentaar” op…).
We zitten even wat te kletsen en voor ik het weet, word ik al vingerend naar een hoogtepunt geleid, die ik natuurlijk nu nog niet krijg… Een paar keer gaat dat zo door. Ik moet me uitkleden en nadat pols- en enkelboeien om zijn gedaan, de vraag of er eigenlijk nog straf open staat… Euh ja… Dus boekje erbij en de straffen worden bij elkaar opgeteld. Op dat moment wordt er op de deur getikt en nadat die open gaat, komt S. met haar slaaf binnen…
Damn, kortsluiting, wat gaat hier gebeuren… Ik hoor ergens op de achtergrond dat de slaaf zijn kuisheidskooi om krijgt en ze lopen naar de fauteuils toe. Ik sta wat te dralen bij het meubel dat Meester net in het midden heeft geschoven en die nu vol in het licht staat. Ik krijg de opdracht om te gaan zitten. Dat betekent met mijn benen wijd en kutje dus open en bloot richting de fauteuils, waarop S. is gaan zitten, met haar slaaf aan haar voeten op de grond… Ik krijg mijn straf met toeschouwers… Waarom geeft mijn hoofd een error en geeft mijn lichaam iets anders aan… De straf doet zeer, 56 caneslagen op je bovenbenen is geen pretje en Meester is dit keer niet aardig. Van deze pijn kan ik niet echt genieten, en toch voel ik dat mijn lijf reageert en dat ik vochtig ben…
Even later zit ik omgekeerd op het meubel, staat de slaaf aan de andere kant, krijg ik met floggers, canes en diverse zwepen slaag op mijn rug en kont. Een gag in mijn mond tegen het gillen, een dildo in mijn hand “omdat je zo graag een pik vast hebt” (maar ook zodat ik die kan loslaten als het niet meer gaat – mijn eigen grens aangeven…). De Victor Tella doet zeer, heel zeer, maar ik wil me niet laten kennen voor Meester. Wil geen watje zijn, wil aan kunnen wat hij mij wil geven… De slaaf wordt ondertussen ook onder handen genomen en af en toe loopt S. langs en aait dan over mijn rug of kriebelt aan mijn handen. Rillingen over mijn rug of met een schok mijn handen terug willen trekken. Er wordt ook nog wel wat gezegd tussen Meester en S., maar ik kan het niet meer terughalen. Uit mijn comfortzone/ roes gehaald en weer terug in de realiteit: ik ben niet alleen met Meester. De slaaf kan ik handelen en dat zijn Meesteres hem onder handen neemt ook, maar dat ze mij aanraakt, raakt me diep, kortsluiting. Het feit dat ik inmiddels mega nat ben en al een paar keer door Meester richting een hoogtepunt ben geleid, laat ik maar even buiten beschouwing…😱
De slaaf wordt op het bed in een latex zak gelegd en vastgebonden. Meester leidt me naar het bed en geeft aan dat ik de pik van de slaaf maar eens moet aanraken, dat ik maar eens moet voelen. Een tikje tegen mijn voeten om ze wijder uit elkaar te zetten. Terwijl ik mijn eigen preutsheid aan de kant wil zetten, voel ik een dildo naar binnen schuiven en word ik naar een hoogtepunt geleid. Maar voor dat het zover is, neemt mijn koppie nu echt de overhand en stort ik huilend in elkaar op de grond.
Ik kruip achter Meester aan over de vloer richting de fauteuils waar hij gaat zitten en een dekentje voor mij op de grond heeft gelegd. Aan zijn voeten zit ik wat te huilen en probeer weer wat rustiger te worden.
Even later de eerste ontlading, snel gevolgd door een tweede en derde orgasme. S. is weer binnengekomen, maar ik heb geen tijd om daar lang bij stil te staan, want Meester duwt me naar mijn vierde orgasme en op mijn vraag of ik ajb mag klaarkomen, duurt het antwoord extra lang, en heb ik een zo mogelijk nog heftiger orgasme, dan die ervoor. Een kleddernatte handdoek is een feit… 🙈 Ik ben gebroken en stort huilend in de armen van Meester. Mijn hoofd compleet in storing. Maar mijn lijf heeft mega genoten. Het was hells lekker…
Als ik bij ben gekomen, raken we aan de praat over van alles en nog wat. Over mijn preutsheid, dat ik moet “leren loslaten”, dat ik moet “gaan genieten”, maar dat ik niet moet verwachten dat ik 49 jaar aan opgebouwde preutsheid en denkpatronen en zaken “zoals het hoort”, zomaar ineens overboord kan zetten. Leuk dat ik 11 jaar geleden bdsm heb ontdekt, maar ik belandde al vrij snel weer in een relatie. Weliswaar nu met bdsm, maar heb bdsm dus zo goed als niet buiten een relatie om ervaren. Heb altijd in het standaard “keurslijf” geleefd. Netjes opgevoed en me altijd gedragen zoals het hoort. Geen echte uitspattingen, geen experimentele, losbandige seks. Dus kleine stapjes is het devies. Met grote sprongen is de kans mega groot dat we mis gaan springen, met alle gevolgen van dien. Het aanraken van een pik van een slaaf in een latexzak, met een dildo in mijn eigen kut, naar een hoogtepunt geleid door mijn Meester, was al een mega, immense sprong, al lijkt die nog zo klein. En ik ben nu in een veilige omgeving, waar ik kleine stapjes mag maken.
En mijn eigen grenzen aangeven! Ja maar, voor een perfectionist als ik, is dat niet te doen. Ik wil “alles” doen voor Meester, om het hem naar de zin te maken. En die krijg ik dan ook terug geworpen; perfectionisme en bdsm is een hele slechte combi… Want wat nou als ik in handen zou zijn van een Meester die mij niet goed leest, niet goed kijkt, of er gewoon misbruik van maakt. Dan lig ik fysiek compleet open (niet zo moeilijk om met een beetje zweep iemands hele rug open te halen met een paar zweepslagen) en word ik mentaal een compleet wrak. Dat is toch niet mijn bedoeling, dat is toch niet wat ik uit bdsm wil halen… Want als ik niet mijn eigen grenzen aangeef, maar door blijf gaan omdat ik zelf het idee heb dat ik nog niet goed genoeg ben voor mijn Meester, dat ik nog niet voldoende heb ondergaan, dat ik nog meer moet incasseren, dan ga ik er uiteindelijk aan onderdoor…. En ik huil nog maar weer eens een keer.
Meester heeft me dit keer niet alleen fysiek uitgedaagd. Ja, ik heb behoorlijk wat marks, zeker van de straf met de cane op mijn bovenbenen, maar goed die was dan ook verdiend.
Maar hij heeft met name het mentale vlak echt goed aangesproken. Hij kan zo in mijn hoofd gaan zitten, kortsluiting veroorzaken, stemmetjes creëren… Aan mij de schone taak om er mee te leren omgaan, te gaan accepteren en dingen los te gaan laten. En daarbij mijn eigen grenzen niet te verliezen. Want ook ik mag grenzen hebben…
Tijdens het eten mag ik (nog) gewoon aan tafel zitten, worden er grapjes gemaakt, krijg ik het af en toe even lastig, maar geniet ik na van de warmte en gezelligheid. Thuis kruip ik lekker in mijn coconnetje op de bank in een dekentje, met een kopje thee en wat chocola erbij, bel met een bdsm-dinnetje om zoveel mogelijk weer terug te halen, te bespreken en nog wat na te sniffen. Nu ik dit zo heb opgeschreven, besef ik me des te meer hoe ik het heb getroffen met Meester. Dat hij me echt op een goede manier begeleid. Langzamer dan ik zelf zou willen, maar alles voor mijn eigen veiligheid, gezondheid en welzijn… Dank u Meester!
