KWS en grenzen

Afgelopen zondag vond de KWS (Kinky Warehouse Sale) plaats. Een evenement waar veel bdsm-ers naar uitkijken, de eerste keer voor mij. Dus ik was wel benieuwd. De kans zat er in dat Meester ook nog zou komen, dat zou helemaal fijn zijn om die weer te zien. Omdat ik eigenlijk die dag ook nog mijn 4e training van de week moest doen, bedacht ik me dat het dan wel goed zou zijn om op de fiets heen en weer te gaan. Toch 16 km enkele rit en op de terugweg zeker 75% van de route flinke tegenwind. Leek me wel geschikt en hoefde ik niet extra vroeg op om het nog vooraf te doen.
En dus stapte ik tegen half 12 op de fiets. Onderweg kreeg ik nog een appje van Meester dat ie nog wel even langs zou komen op KWS. Dus ik appte terug dat ik onderweg was op de fiets en op zijn opmerkingen “pfff liever jij dan ik” reageerde ik nog met “ha, dan telt ie dus zeker voor training 4”. Toen daar een “nope” op kwam, was ik dan ook stomverbaasd…😲

Bij KWS aangekomen, kwam net dinnetje ook aangelopen, dus we konden samen naar binnen en een rondje langs de stands lopen. Leuke spulletjes, schoenen, kleding, zwepen en nog veel meer. Ik kende eigenlijk zo goed als geen mensen die daar verder waren, dus op zich wel blij dat Meester, SaM en haar slaaf er inmiddels ook waren. Even een knuffel van Meester, pfff, zo gemist… Wilde eigenlijk het liefst gewoon even op de grond op mijn knieën gaan zitten, aan zijn voeten, maar daar was de situatie dan weer niet naar… Slenterend langs de standjes, beetje kletsen en natuurlijk ook wel even serieus over hoe het nu met hem gaat.
Toch nog eens informeren, waarom mijn fietstochtje niet zou tellen als training, maar Meester lacht het een beetje weg. Hij zit me te pesten, maar ik zie het niet…

Meester maakt kennis met S. en C. die ook even gezellig zijn gekomen. Fijn dat ze elkaar nu in ieder geval ook in real life hebben gezien. Vind ik gewoon wel zo prettig… Was toch raar dat ik gemept werd door hen en dat Meester eigenlijk niet eens wist wie ze waren… ook al had ik alle vrijheid gekregen…

En ineens staat Meester weer bij me en zegt “waar was je nou”… Euh, hoezo, moest ik bij u blijven dan? Ik was na een telefoontje verder opgelopen met S. en C. en me niet bewust dat Meester niet wist waar ik was.
Komt je deze situatie al weer bekend voor… 

Nee, nee, ik laat me niet op de kast jagen, dit doet ie om me te pesten, hij weet hoe ik me dan ga voelen… Maar hij trekt me aan mijn arm mee naar het andere groepje, die bevestigt dat hij me inderdaad kwijt was en zich echt afvroeg waar ik ineens na het (rare) telefoontje was gebleven… Damn, ja euh, en weer zak ik het liefst door de grond, al probeer ik me groot te houden.

Als we later op de middag bij een drankje met z’n allen wat zitten te kletsen en ik ook nog een keer in de groep te horen krijg dat mijn fietstochtjes niet tellen als training, merk ik dat ik me begin terug te trekken, in mezelf keer. Ik voel de weerstand opkomen, ga in de verdediging en verhef mijn stem en word opstandig.
Zijn woorden bij het afscheid dat als ik stevig doortrap, mijn fietstochtjes uiteraard gewoon mee mogen tellen, dringen niet meer door.

Ik voel me klote als ik op de fiets stap, kies de lastigste route naar huis… door open terrein en dus volle bak wind tegen voor bijna de gehele route. Het is koud (zeker mijn voeten – kousen en hakken aan), het gaat zelfs regenen en door de wind tegen kom ik nauwelijks vooruit. De tranen staan in mijn ogen en druppen af en toe over mijn wangen.

Ben boos, maar voornamelijk verdrietig. Is ie dan niet trots op me? Tuurlijk doe ik alle trainingen voor mezelf, om er zelf beter, gezonder en sterker van te worden. Maar door de regels heb ik net dat extra duwtje om niet te gaan verzaken. Om niet af en toe te denken, ach vandaag laat ik maar ff. En ik had het volgens de regels af kunnen doen met een ommetje van een half uur en 2,5 km. Nu stap ik op de fiets voor een rit van 15 km enkele reis. Wil net dat stapje extra doen voor Meester, zodat ie trots op me kan zijn… En als hij dan trots is, ben ik natuurlijk mega blij… 

Bij thuiskomst stuur ik bericht met de tekst dat mijn grens is bereikt.
Ik wil niet zo in de weerstand schieten. Ik voel me dan extra tekort schieten. Het grapje was gewoon teveel. Ik merkte zijn trots niet, omdat ie gekscherend mijn fietstochtje afkeurde als volwaardige training. Iets waarop ikzelf juist trots was dat ik het had gedaan (voor mezelf, maar zeker voor Meester). Had echt het idee dat ik het niet goed genoeg doe… En ik wil juist mijn uiterste best doen voor Meester. Me er niet simpel vanaf maken. 

En ja, ik weet dat Meester een kei is in pesten. Dat ie dat ook heel graag doet. En ik tuin er ook altijd in… En normaal kan ik er uiteindelijk ook wel om lachen. Maar nu… Ik mis Meester enorm en dit grapje schoot echt enorm verkeerd. 

Ik stuurde hem deze foto met daarbij ook nog de vraag welke straf er op stond voor het niet nakomen van de afspraak 2x per week 2x klaarkomen… Want dat zou ik echt niet kunnen nog die avond.

Aankomende zaterdag in ieder geval even samen shoppen voor een leuke outfit voor mij voor de volgende Try & Play… even samen… En dan over paar weken naar Try & Play!! Waar ook nog eens veel bekenden van mij komen die keer. Heb er enorm veel zin in!