In een uurtje “out”…
Op vrijdag vroeg ik in de app aan Meneer of ik hem mocht uitdagen in zijn creativiteit… Niet veel later gaat natuurlijk de telefoon… “wat bedoel je daarmee, hoezo…”. Hahahaha, ik heb wat getriggerd bij Meneer. En ik leg uit dat ik zaterdag als ik bij hem ben vanaf ongeveer etenstijd, wel graag iets zou willen doen, maar niet er blauwe plekken aan over wil houden (sauna de volgende dag), dus geen impactplay, wel onze connectie en diepgang wil voelen, zijn Dominantie en ook even niet echt iets op seksueel vlak wil. Ik heb er nog steeds moeite mee als ik dit zo aangeef… het blijft voor mij voelen als “sturen”, dat ik bepaal wat er gebeurt. Maar ik weet dat Meneer graag van mij hoort waar ik behoefte aan heb en delen wat ik voel en wat mijn behoefte is, is in principe natuurlijk niet sturen… Maar goed, Meneer…
Water breath play
Na de heerlijke avond bij Mystique (zie mijn vorige blog), blijf ik lekker slapen bij Meneer (in mijn eigen bedje…). De volgende ochtend gaan Meneer en S. al vroeg sporten en onderwijl stap ik snel onder de douche en maak de ontbijttafel gereed. Samen lekker ontbijten. Daarna gaan we even gezellig shoppen bij de outlet en drinken we koffie / thee met een gebakje erbij. Mjammie.S. laat ons daarna alleen. Meneer en ik drinken nog even een kopje thee en dan is het toch echt tijd om te gaan kijken of zijn uitgedokterde idee gaat werken vandaag… Hij had me al wat nieuwsgierig gemaakt van de week. Ik wist al dat het iets met water te maken zou hebben…We gaan naar de badkamer waar Meneer alles al heeft klaar gelegd. En voor even gaat mijn hartslag omhoog en zit mijn ademhaling ergens in mijn keel of zo… Ik zie naast…
D-day…
En dan is het eindelijk vrijdag 14 april: D-day! Onderstaand blogje is samen geschreven. Ik had aan E. gevraagd of hij kon vertellen hoe het voor hem was geweest. Uiteindelijk kreeg ik een mooi epistel van hem, dat ik hier tussen mijn eigen verhaal heb geplakt. We zijn 27 opdrachten en veel app-verkeer verder. En dan is het zover; Emmy noemt het D-day. Als een nieuw iemand komt spelen is dat vooral aftasten en kijken naar reactie, uitdrukking, bewegingen van de ander en toch meer communiceren en vragen naar. Maar daar ik mijn verjaardagscadeau “58 caneslagen” al had gehad met Emmy wist ik dat het qua pijnspel ok zat qua mogelijkheden. Dus daar hoef ik mij geen zorgen te maken. Ik maak in mijn hoofd nooit een spel idee, ik ga met de flow van het moment en de spullen om mij heen “lijden” mij de weg. Maar ik heb…