Weekje Le Ran du “ze doet het echt”…
Een tijdje terug vroegen M. en S. of ik zin had om met hen mee te gaan op vakantie naar Frankrijk, naar een Libertijnse camping… Mmm, durf ik dat wel, ben ik daar al toe, wat verwachten jullie dan van me, ik weet niet of ik dat wel kan… waren mijn eerste reacties. Als weerwoord kreeg ik “alles mag, niets moet”. Dus besloot ik om in te gaan op het aanbod en te kijken wat het me zou gaan bieden. Op vrijdag rijd ik vroeg richting E. Ik ga mijn auto bij hem achterlaten zodat hij nog iets kan controleren aan mijn auto (ik hoor af en toe een raar geluid). Even samen knuffelen, afscheid nemen, maar ik krijg ook een fantastisch mooi cadeau: een edelsteen hanger voor aan mijn collar! Echt super gaaf!!! Mega blij mee!!! E. zet me af bij M. en S. Laatste spullen in de auto…
D-day…
En dan is het eindelijk vrijdag 14 april: D-day! Onderstaand blogje is samen geschreven. Ik had aan E. gevraagd of hij kon vertellen hoe het voor hem was geweest. Uiteindelijk kreeg ik een mooi epistel van hem, dat ik hier tussen mijn eigen verhaal heb geplakt. We zijn 27 opdrachten en veel app-verkeer verder. En dan is het zover; Emmy noemt het D-day. Als een nieuw iemand komt spelen is dat vooral aftasten en kijken naar reactie, uitdrukking, bewegingen van de ander en toch meer communiceren en vragen naar. Maar daar ik mijn verjaardagscadeau “58 caneslagen” al had gehad met Emmy wist ik dat het qua pijnspel ok zat qua mogelijkheden. Dus daar hoef ik mij geen zorgen te maken. Ik maak in mijn hoofd nooit een spel idee, ik ga met de flow van het moment en de spullen om mij heen “lijden” mij de weg. Maar ik heb…