Spelervaring

Of gewoon wat touwtjes knopen…

Afgelopen zaterdag heb ik met P. wat bondage-ervaring mogen opdoen. Zonder er meteen een zware D/s sfeer van te maken; gewoon vanuit een ontspannen sfeer wat knoopjes leggen, zoals P. het in eerste instantie omschreef. Voor mij totaal nieuw, tenslotte heb ik pas 1 keer een kleine borstbondage gehad (waarbij mijn handen nog steeds vrij waren).

Na 2 koppen koffie en thee, is het dan tijd voor de eerste bondage. Ik vind het eng en heb ook nog ff geen behoefte om uit mijn kleren te gaan. Geen probleem, ik heb gelukkig een simpel jurkje aan en daar kan de bondage makkelijk overheen. En terwijl het touw om me heen gewikkeld wordt, merk ik weer dat er zo’n rust over me heen komt. Het voelt zo goed, het maakt dat ik niet meer zo aan het denken ben, me eens niet zo druk maak, het wordt leger in mijn hoofd. Even gewoon niets meer om me heen, even gewoon alleen mezelf en mijn gevoel. En het gevoel is goed en fijn. Ik kruip erdoor dichter in mezelf en meer naar mijn kern en daardoor word ik zachter en kan en durf ik mijn harde pantser te laten vallen.

Tijd om even bij te komen en een hapje eten te maken. Onderwijl even praten over wat er is gebeurd en wat het met me heeft gedaan. De rest van de avond vullen we door verschillende bondages aan te leggen en P. kijkt nog even hoe masochistisch ik ben. Mmm, ook de plastic knijpers hebben een enorme kracht, maar ik kan het nog redelijk hebben. Echter met name pijn wekt bij mij een geilheid op, die ik normaal niet heb (althans, in vroegere relaties kan ik me niet herinneren dat ik zo opgewonden was). En hoe geiler ik word en P. het nog even verder op de spits drijft en verder opwekt, hoe meer er een stemmetje in mijn hoofd begint te zeuren. Mijn innerlijke strijd is losgebarsten. Ik geniet, wil meer genieten, maar het stemmetje zegt, dit kan niet, dit is niet goed. Dat maakt wel dat ik me niet helemaal kan geven. Dat ik niet volledig durf los te laten. Maar ertegen vechten heeft geen zin. Dat maakt alleen maar dat het stemmetje de overhand gaat krijgen. Dus berust ik me in het feit dat het stemmetje er is. Dat het nog wat vreemd voelt, dat ik met een man bezig ben die niet mijn partner is. Dat ik daar opgewonden van word. En dat het daarom niet raar is dat ik dat nog wat onwennig vind. Ik hoef me (nog) niet helemaal over te geven. We zijn immers gewoon wat aan het spelen, rustig aan, voorzichtig aftasten. En dus kan ik genieten, ondanks dat er een stemmetje in mijn hoofd blijft zitten.

En zo geschiedt het dat ik even later in de badkamer met uitgestrekte armen aan een stang hang. Normaal hang ik hier mijn duikspullen aan, nu hang ik er dus zelf aan. Omdat P. de touwen ietwat heeft aangetrokken, kan ik niet meer comfortabel op mijn platte voeten staan en moet ik dus op mijn tenen gaan staan. Het geeft me een extra uitdaging. Natuurlijk kan ik vragen of hij de touwen wat losser wil doen, zodat ik wat meer ruimte krijg. Maar ik vind het fijn om net wat meer mijn best te moeten doen, wat extra inspanning te leveren, het “goed” te willen doen voor P. En de beloning is zo fijn, als ik even later in een van mijn fauteuils wegkruip, een opgerold hoopje pure zachtheid, die geniet van een aai over haar bol en een arm om haar heen.

Ondanks dat we al het een en ander uit hebben geprobeerd en ik fysiek toch ook wel wat moe ben, vraag ik aan P. of hij een hogtie bij me wil aanbrengen. Dit heeft me vanaf de eerste foto die ik daar van zag, zo geintrigeerd. Het is voor mij een vrij ultieme manier van vastgebonden worden en je bewegingsvrijheid ontnomen worden. Ik vind het mooi, onderdanig, maar van een andere kant ook heel krachtig.
P. vraagt of ik het zeker weet, immers het is geen gemakkelijke en fysiek vergt ie toch ook wel het nodige van me. Maar ik weet het zeker. Ik wil het gewoon proberen. Lukt het niet, dan zal ik het echt aangeven. Een paar minuten later lig ik (weliswaar nog wat ondersteund door 2 kussentjes) in een mooie hogtie op mijn donkerhouten eettafel. In eerste instantie voel ik wat pijn in mijn schouders, heb ik wat last van de ongemakkelijke houding, maar zodra ik me daaraan overgeef, zakt het naar de achtergrond en is het weg. Mijn hoofd is leeg en ik heb innerlijke rust. Rust die ik zo nodig heb en die ik op de een of andere manier “normaal” maar niet kan vinden.
Ik hou het niet zo lang vol en geef aan P. aan dat ik weer los wil. Als ik even later opgekruld lig bij te komen, streelt P. mij voorzichtig over mijn lijf en over mijn bol. En ik voel me zo goed, zo gelukkig, zo intens. Geen stemmetje meer in mijn hoofd, geen dingen waar ik over aan het nadenken ben, gewoon een lief, klein, zacht meisje……