Super heftige reacties na vermoeidheid

Afgelopen weekend heb ik 3 dagen in de beveiliging gewerkt op Pinkpop. Zeer lange dagen (van ongeveer 14 uur werken per dag) met maar weinig slaap (had 18 uur geslapen in 4 nachten). Maandag was ik dan ook best gesloopt. Toen ik echter op de terugweg van Landgraaf naar het Westen ongeveer halverwege, moest ik de snelweg af omdat ik bijna achter het stuur in slaap viel. Niet goed natuurlijk. Heb 3 kwartier op een parkeerplaats in de auto geslapen, alvorens door te rijden naar huis. Thuis zo snel mogelijk alles neergezet en niet veel later op de bank geploft.
M. trof me volledig opgebrand en uitgeblust op de bank aan, met mijn voeten in een teiltje. Geen super charmant gezicht natuurlijk, maar ach…..
Hij was gelukkig wel zo lief om voor het eten te zorgen.

Na het eten triggerde hij me echter. We stonden in de keuken te zoenen. Toen hij even aan mijn haren trok, was ik in no-time weggezakt in mijn sub-gevoel. Wow, dit ging wel heel snel. Bijna eng. Ik leunde letterlijk zwaar tegen hem aan. Toen hij even later mijn handboeien omdeed en me vroeg te knielen, snapte ik er even helemaal niets van. Ik had toch niets fouts gedaan. Waarom moest ik dan knielen? Het viel me zo rauw op mijn dak. Ik zakte er volledig in weg. En omdat ik zo moe was, kon ik ook totaal niet meer reageren, ging ik er niet tegenin en gaf ik me, naar mijn gevoel, over aan mijn lot. Want zo voelde het, dat ik mijn lot moest ondergaan… Ik zat in een hele zware roes die ik niet ken en die ik ook wel heel erg eng vond.
Vrij snel begonnen mijn benen echter zo’n pijn te doen, dat knielen voor mij echt een hel werd. Ik vroeg of ik ajb mocht opstaan omdat ik zo’n pijn had. M. begreep gelukkig goed dat het geen smoes van me was en hielp me opstaan.
Maar alles had inmiddels al zo’n diepe impact op mij gemaakt, dat ik er echt eng van werd en ik wilde het ‘spel’ op dat moment stoppen. Ik was zo bang om nog verder weg te zakken in mijn gevoel. Het was zo anders als ‘normaal’ als we in een spel zijn. Zoveel dieper, dat het me angstig maakte.

Op mijn vraag of mijn handboeien af mochten, gebood M. me mee te lopen. Ik schrok hier zo van. Waarom wil hij niet luisteren naar mij, waarom snapt ie niet dat ik het echt meen, dat ik niet echt ‘stop’ wil zeggen, maar dat ik dat wel bedoel….. Toen hij me zachtjes richting de woonkamer duwde, knapte er iets in me, en ik gaf een time-out teken met mijn handen. Kon nog steeds niet zeggen ‘stop’, maar hoopte hiermee duidelijk te maken dat het me toch wel menens was.
Dit begreep hij gelukkig wel en hij maakte ter plekke mijn handboeien los. Ik kreeg een uitgebreide knuffel en niet veel later gingen we richting bed. Aangezien ik bij het voelen van mijn kussen meteen in slaap ben gevallen, konden we er pas later nog even over praten.

M. gaf aan dat hij zich natuurlijk wel had beseft dat ik moe was, maar niet dat het triggeren zo’n diepe impact op mij had gemaakt. Hij merkte wel dat ik heel snel heel rustig werd, sneller dan normaal. Het knielen was niet als een straf (wat ik dacht), maar juist om me rust te geven. Knielen was met mijn zeer vermoeide benen niet zo’n goed plan en natuurlijk besefte ie dat meteen toen ik aangaf echt pijn te hebben. Toen ik aangaf dat ik mijn handboeien af wilde, wilde hij me gewoon op de bank laten zitten, zodat ik niet hoefde te blijven staan en we daar ff rustig het spel konden beëindigen. Dat zijn duwtje op mij totaal anders overkwam, had hij niet door. Mijn time-out teken was uiteraard wel duidelijk en toen is hij ook wel meteen gestopt.

Gelukkig hebben we er goed over kunnen praten en snapt hij mijn angst voor mijn eigen gevoel en hoe de dingen op mij zijn overgekomen. En ik kan gelukkig nu ook zien hoe hij de dingen heeft ervaren en heeft bedoeld.
Het was natuurlijk allemaal maar heel subtiel en op zich was het zeer zeker geen uitgebreid of heftig spel. Maar ik ben toch wel erg geschrokken van mijn onwijs heftige reacties op deze kleine dingen.