Huiselijke Discipline

Zoals ik al eerder schreef, hebben M. en ik een paar regels in het leven geroepen waar ik me aan moet houden. En als ik me er niet aan hou, volgt daar een straf op. Dit valt natuurlijk onder een stukje Huiselijke Discipline (HD). Met name de straf is voor mij wel belangrijk. Krijg ik die niet, dan heeft het geen toegevoegde waarde meer voor me en heb ik ook geen zin om me aan regels te houden.
Maar naast een stukje straf als ik me niet aan regels hou, is er altijd wel in mijn achterhoofd aanwezig geweest dat ik met regelmaat een flinke spanking zou willen. Dat dit ook heel normaal is (ach ja, ik sta nergens meer van te kijken), bleek wel weer uit alle info die ik las op een site over huiselijek discipline. Ook hier weer zoveel herkenning. Net als in de begintijd met BDSM. Dus M. ingelicht en er samen over gepraat. In hoeverre kan dit een aanvulling zijn op ons samen. Ziet hij het zitten.
Maar er zijn zoveel voordelen aan HD en dan met name het stukje Periodieke Billenkoek, of zoals we het zelf inmiddels noemen Wekelijkse Spanking (WS).
Ik quote even van de site Huiselijke Discipline:

• De belangrijkste reden voor preventieve billenkoek is ervoor te zorgen dat een vrouw zich goed blijft gedragen.*
• Een tweede reden om een vrouw periodiek billenkoek te geven is om haar te straffen voor eventuele overtredingen die ze begaan heeft sinds ze voor het laatst voor haar billen kreeg, of dat nu periodiek of voor straf was.*
• Een derde reden voor periodieke billenkoek is dat dit een goede gelegenheid is om haar logboek te controleren.
• Een vierde reden voor periodieke billenkoek is dat dit de intieme band tussen man en vrouw versterkt.*
• Een vijfde reden waarom periodieke billenkoek zo nuttig kan zijn, is dat het de sinds het laatste pak op haar billen opgekropte en opgebouwde spanningen kan wegnemen.*
• Een zesde reden waarom een periodiek pak slaag zowel voor de vrouw als het stel nuttig is, heeft te maken met het regelmatige karakter ervan. Een periodiek pak voor haar billen maakt een vrouw eens en temeer duidelijk, dat haar partner zich volledig aan de door hen afgesproken levenswijze met huiselijke discipline houdt.*
• Een zevende reden voor periodieke billenkoek is heel belangrijk. Veel vrouwen hunkeren naar de intimiteit met hun partner. Dit intense verlangen kan een vrouw ertoe brengen zich opzettelijk te misdragen om een pak op haar billen uit te lokken.
• Een achtste reden voor periodieke billenkoek is om haar onderwerping aan haar partner te bevestigen en aan te moedigen.*

Achter de redenen heb ik met een sterretje (*) aangegeven welke voor mij min of meer van toepassing zijn. Een score van 6 uit 8, niet slecht…..
Na wederom de nodige gesprekken hebben M. en ik afgesproken dat we op donderdag de WS gaan invoeren. Het is dan al iets in de week, waardoor met name voor reden 5 het wel handig is voor mij. De woensdag valt af, omdat we dan hardlooptrainingen hebben. Als slaginstrument hebben we de keuze uit de cane, de riem en een lininaal. Hoeveelheid slagen is een kwestie van uitproberen.
Gisteravond was het dan zo ver, de eerste WS. En het heeft heel veel met me gedaan. Ik vond het begin best moeilijk. Stond al bijna te huilen, voordat we überhaupt begonnen waren. Evengoed, het moment was eindelijk daar. De gordijnen waren dicht, de muziek stond iets harder (alhoewel een cane gelukkig niet al te veel geluid maakt).
Een bemoedigend klopje van M. op mijn schouder en de woorden dat ik moet aangeven wanneer ik er klaar voor ben en dat ik uiteraard mag aangeven als het niet meer gaat.
En terwijl er zachtjes wat tranen over mijn wangen rollen, trek ik mijn broek, slip en sokken uit en ga ik voorover gebukt bij de eettafel staan.
M. kondigt de eerste slag aan en houdt zich de eerste slagen nog wel iets in, om toch een beetje op te warmen. Na de eerste 10 wrijft ie even over mijn billen, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet.
Af en toe stap ik weg/opzij na een slag die goed aankomt en M. geeft me nu gelukkig nog wel de tijd om me te herstellen. Waar er bij de eerste 20 slagen nog van alles door mijn hoofd spookt (ik weet niet eens meer wat allemaal, alleen dat het heel druk was in mijn hoofd), kan ik me daarna eindelijk overgeven aan de pijn en raakt mijn hoofd leeg. Tijdens de laatste 10 slagen heb ik al een huilbui die na de WS alleen nog maar erger wordt. Ik loop wat doelloos door het huis, knuffel de katten, waarbij er 1 zo lief mij kopjes geeft, dat ik nog harder ga huilen. In eerste instantie wil M. me wel troosten, maar ik weer hem af en hij accepteert het (gelukkig). En na een kwartier – 20 minuten zakt het allemaal een beetje en kom ik weer terug in het hier en nu.
Ik kan weer aan de normale bezigheden beginnen en ga opruimen om naar bed te gaan. Tandenpoetsen, make-up afhalen, vaatwasser aanzetten etc. M. vraagt nog of ik wil praten, maar ik geef aan dat ik dat graag de volgende dag wil doen.
Ondanks dat ik me nu rustig voel en op een goede manier leeg, kom ik moeilijk in slaap en heb een onrustige nacht. Ik word diverse keren wakker, moet naar het toilet.
Nu, terwijl ik dit schrijf, begint het eigenlijk pas zijn effect wat te krijgen. Ik ben (voor mijn gevoel) wat rustiger, wat meer ontspannen. Het besef ook dat we samen nog moeten leren. Ondanks dat ik in totaal 60 caneslagen heb geïncasseerd, waren ze voor mij eigenlijk nog niet echt hard genoeg. De intensiteit mag wat omhoog, waarbij waarschijnlijk het aantal omlaag gaat…..
Vanochtend in bed nog even kort over gepraat met elkaar. Het was heftig, het was intens, het was op momenten moeilijk voor M., maar het was ook mooi en fijn. En we hebben er beiden een goed gevoel aan overgehouden. En dat is het allerbelangrijkste natuurlijk. De finetuning van de WS komt vanzelf wel. We praten gelukkig heel veel, dus dat komt wel goed.