Try & Play maart 2023

Afgelopen zaterdag had ik tijd om naar The Funhouse te gaan. Het werd onderhand wel tijd om mijn kinky garderobe eens uit te breiden. De vorige aankoop dateerde al weer van november 2021… En had ik in het afgelopen jaar naar bijna iedere maand bij een feestje aan. Tijd dus voor iets nieuws. Ik was er om half 10 en ging om 12 uur de winkel uit. Ik heb zeker 20 verschillende jurkjes en setjes (topjes met rokjes) gepast. Variërend van maat M tot maat XL (die nog niet paste)… om moedeloos van te worden. Waarom zijn maten niet gewoon allemaal gelijk… Maar goed. Toen kwam de verkoopster aan met een rode jurk van datex. Euh, dat is wel heel erg rood… (en dus opvallend…)! Ik trek het aan, kijk in de spiegel en ben mega onzeker… dit is echt wel heel erg rood… en sexy… Ik voel me wat ongemakkelijk. Dit kan IK toch niet aan… Ze loopt weg om iets te halen en onderwijl vraag ik aan een dame in het andere pashokje wat zij ervan vindt. Ze antwoordt dat het belangrijkste is dat IK me er prettig bij voel. Waarop ik nog zeg dat ze daar even niet naar moet vragen, maar dat ze gewoon moet zeggen of het me staat of niet. Ik krijg een “het staat je erg goed!” te horen. De verkoopster komt aan met een rood chokertje met een slotje in de vorm van een hartje. Ze vraagt of ze het om mag doen bij me. Als ik daarna in de spiegel kijk, ga ik voorzichtig overstag. Dit maakt het helemaal af… Mijn ogen beginnen iets te glimmen en er verschijnt een voorzichtige glimlach op mijn gezicht. Als ik dan ook nog even een paar hakken aan doe, om te zien hoe het dan staat, zie ik dat nog mooier word. Dus ik besluit om buiten mijn eigen comfort zone te stappen en een rode datex jurk te kopen. Als de verkoopster ‘m ook nog even mooi oppoetst ga ik (naast mijn jurkje) nog meer glimmen. Ik loop happy de winkel uit.

En dan is het zondag. In de ochtend leid ik nog een natuurexcursie en daarna snel naar huis, douchen, broodjes smeren en in de auto op weg naar Lelystad. In mijn tas mijn nieuwe jurkje (en ook mijn oude setje als backup – na de vorige keer Try & Play zo blij dat ik voortaan altijd 2 setjes in mijn tas – je weet maar nooit wat er met het ene gebeurt…) en 2 paar hakken. Bij het omkleden twijfel ik nog, zal ik maar gewoon mijn oude setje aan doen… Maar lief dinnetje wil graag mijn nieuwe jurk zien, dus dan toch maar aantrekken. Haar reactie is dolenthousiast! En ik word er alleen maar onzekerder van.
Maar goed, ik hou de jurk aan, doe mezelf het chokertje om, trek mijn “makkelijke” hakken aan en loop naar binnen… En ja, ik weet het, het is misschien onzin, ja ik zie er voor mijn leeftijd nog best wel appetijtelijk uit, en toch… ik ben gewoon fucking onzeker… Waarom dan toch zo’n opvallend jurkje aan doen…? Omdat ik uit mijn comfortzone wil stappen. Omdat je alleen maar kan groeien als je af en toe dingen doet die (beetje) buiten je comfortzone liggen…

Als ik even later met E. sta te praten, die me een beetje staat te pesten en ik een stapje achteruit doe, kom ik vast te zitten met mijn hak in een afvoerrooster. Damn…, bandje losmaken, schoen uit en ik probeer de hak eruit te trekken. Dat lukt, maar natuurlijk blijft het uiteinde van de hak (het hakje zelf) in het rooster achter… En dus kan ik deze schoenen niet meer dragen. “Gelukkig” heb ik nog een paar andere bij me, alleen zijn die een tikkeltje hoger en zitten iets minder comfortabel (al staan ze wel beter bij het jurkje, omdat ze van lak zijn). We hebben het maar zwaar als subs… Een drankje en even wat kletsen.
Maar er is geen tijd om mijn drankje op te drinken. E. neemt me mee, neemt mijn drankje af, vraagt op welke plek ik wil staan (met wat meer of minder koele lucht… nou doe maar wat minder, anders beetje te koud….) en kijkt me aan met een blik van “waar wacht je nog op”. Ok, ok, ik doe mijn jurkje wel uit. “Kousen ook?”, vraag ik nog. Maar dat is niet nodig. Ik wil klaar gaan staan, maar E. vraagt nog aan me of ik wil dat “die” stuk geslagen wordt… en wijst op mijn rode string… Euh, nee, shit, ok, die moet dus ook uit… ok, ok… 😳

Allereerst “warmt” ie me op met een superzacht fluffy “zweep”ding… Echt, alsjeblieft… blijf uit mijn buurt met zo’n akelig ding. Ik weet zo niet wat ik daar mee moet. Zacht strelen, beetje “slaan”, maar dat voel ik toch helemaal niet, anders dan dat het zacht is voor mijn huid… De rillingen lopen over mijn rug. ieeek….!!!! Eerst wat opwarmen met de floggers. Daarna voel ik verschillende zwepen (weet natuurlijk niet meer wat…). De een venijniger dan de ander. Een drakentong (die heeft kennelijk de meeste strepen veroorzaakt), een singletail, bullwhip, korte en langere. Waar alleen mijn voorkant mee geraakt wordt, of ook die echt om me heen wrappen. Met 1 tegelijk of ook wel met 2 tegelijk (zoals de signal whips). Ik “dans”, spring af en toe, stampvoet een paar keer. Kijk E. aan, zucht af en toe diep om de slagen te incasseren, krijg een glimlach op mijn gezicht, tikje uitdagen, dit kan wat harder… oef, die kwam pittig binnen… Ik stap opzij, wrijf over mijn zere plekken, maar stap toch weer terug op mijn denkbeeldige stip. De zwepen worden afgewisseld. E. vraagt nog welke ik wil… Euh, ja dat weet ik toch niet… euh, die keuze kan ik niet maken… euh, die keuze wil ik niet eens maken…, euh, ik kan niet meer zo helder denken, weet ik veel… 🙈

Ik had met mezelf afgesproken dat ik goed op mijn eigen grenzen zou letten. Moeilijk, maar ik moet het gaan leren als ik met onbekenden wil spelen die mij (nog) niet zo goed kunnen lezen en weten wanneer het eigenlijk genoeg is. Dus opletten hoe ik reageer, wanneer komt er verandering. Zolang als ik E. nog aan kan kijken en ik nog een glimlach op mijn gezicht heb en misschien zelfs wel wat ondeugend uit mijn ogen kijk (geen idee of ik dat deed hoor, maar dat gevoel had ik wel…) gaat het goed.
Maar toen hij zijn zware, grote, dikke Russische bullwhip pakte, die zo heavy om mij heen wrapte, merkte ik dat er een verandering kwam. Ik keerde me in mezelf, kreeg een droge mond en begon wat te zweven. Ik ging kennelijk naar mijn max toe. En net voordat ik het wilde gaan aangeven (maar ja, ik kan nog best wel een paar slagen meer incasseren toch…) wrapt E. de bullwhip zo hard om me heen en trekt me met de bullwhip om me heen zo naar hem toe, dat ik wankelend tegen hem aan stap. En op het moment dat ie een arm om me heen slaat, “breek” ik. Het was duidelijk genoeg… Op het bed in de hoek kan ik met een dekentje om me heen, even bijkomen. Een glaasje water en even wat nakletsen. Het duurt even voordat er weer wat leven in mijn ogen terugkomt. Daarvoor zijn ze een beetje leeg en glazig…

Gezellig even kletsen met H. en S. en ook even samen een hapje eten. Daarna loop ik even wat rond, kijk naar wat spellen, en ben eigenlijk toch een beetje “lost in the world”. Is mijn eigen ding… ik vind het gewoon spannend en ook wel wat eng om zomaar vreemden aan te spreken. Maar wil me ook niet continu aan bekenden “opdringen” omdat ik zo nodig alleen naar een feestje wil. Leuk en erg goed gesprek met F. volgt. Hij snapt er echt niets van. Waarom zo onzeker, ik ben een leuke vrouw, waar maak ik me druk om. Ja, ja, dat zeg je nu wel… maar… gaat er door mijn hoofd. En dat heeft totaal niets met F. te maken, maar heb ik gewoon altijd… Het is me gewoon met de paplepel ingegoten dat ik niets waard ben, dat ik dom ben, dat ik niets snap, kon het nooit goed genoeg doen… Zo dubbel dat ik dat dan ook juist weer opzoek binnen de bdsm… Maar zoals ik ook in de blog schreef over mijn vroegere verkrachting en vandaag nog eens tegen me gezegd werd “ik kies er nu vrijwillig voor”… Ik wil me nu juist klein voelen, aan / onder iemands voeten zitten, geobjectificeerd worden. Op die momenten kan en mag ik loslaten, staat mijn hoofd stil en ben ik niet aan het nadenken. En voel ik me fijn!
Maar goed, terug naar mijn onzekerheid. Ik heb heel bewust het rode jurkje gekocht en ik heb het gedurende het feestje (bijna) continu gedragen. Niet altijd met een trotse blik, rug recht en borsten vooruit, maar ik heb het gedragen en ik ben trots op mezelf dat ik het heb gedaan. Nee ik voel me er absoluut nog niet zekerder door. Daar zal ik het veel vaker voor moeten dragen. Maar ik ben even uit mijn comfort zone gestapt en er is niets vervelends gebeurd… Dus de volgende keer gewoon weer doen!
Dank F., je woorden zullen me echt wel bij blijven!

Tegen 9 uur stap ik in de auto en ga op weg naar huis. Onderweg nog even een korte stop bij de Mac, ik heb toch nog wat honger (en dat ligt echt niet aan het eten bij T&P hoor…). Lekker muziekje aan in de auto. Thuis maak ik nog snel even een foto van mijn mooie marks! Dank E.!
Moe, maar heel happy stap ik thuis in bed, kruikje bij mijn voeten en val vrij snel als een blok in slaap… 😴