Subdrop

En toen had ik de 2e dag na ons mooie spel mijn subdrop, en het was een flinke ook.
Had ik op maandag nog een enorme rush, die gedurende dag eigenlijk erger werd. Ik was niet meer te stuiten, vol energie. Na een online vergadering van mijn vrijwilligerswerk stortte ik me op de taken die daaruit waren voortgekomen. Waren dingen die gewoon in de komende periode gedaan moeten gaan worden. Hoefden zeker niet binnen een week af. Maar ik zat vol energie en vond het super om er mee aan de slag te gaan. Ging uiteindelijk pas ruim na 2 uur in de nacht slapen… Er had een belletje bij me moeten gaan rinkelen.

De dinsdag begon nog vrij goed. Beetje moe door het korte nachtje, maar moest op tijd eruit want afspraak bij de fysio. Ja het is vandaag de sterfdag van mijn moeder (jaar geleden), maar dat kwam kennelijk toch nog niet helemaal binnen. De ochtend verliep verder normaal. Ik werkte thuis en kon mijn aandacht er redelijk bijhouden. Stem van Meester zat niet enorm veel meer in mijn hoofd, dus het was wat rustiger geworden. Tijdens de lunch nog heerlijke vegan scrambled eggs voor mezelf gemaakt. Lang geleden, maar zo lekker! En bam, toen kwam de man met de hamer… Ineens stortte ik in, zat jankend op de bank. Kon nog net een appje naar het werk sturen dat ik niet meer bereikbaar zou zijn de rest van de middag.

Meester geappt, maar mijn berichten werden niet gelezen. Op zich niet vreemd, want hij kijkt ook niet iedere minuut op zijn telefoon en misschien gewoon wel ff druk met werk.
Ik bel een goede vriendin en tevens mentor. Even praten en huilen… Het doet me goed, zolang als ik haar stem hoor. Als ik weer heb opgehangen, kruip ik onder een dekentje, kopje thee erbij en een stuk chocola. Ik weet dat ik mezelf nu even moet vertroetelen. En toch schop ik mezelf een paar uur later van de bank af. Even een ommetje maken. Het zal verfrissing geven, even buitenlucht, de wind door mijn haren en mijn hoofd leeg maken. Want damn, wat mis ik Meester nu enorm.

Ik eet een bordje pasta, maar het smaakt me helaas niet echt. Als ik mijn dinnetje app dat ik gewoon ff een lief berichtje van Meester nodig heb, stuurt ze me een resoluut antwoord dat ik hem even moet bellen. Ze weet dat dit een valkuil van mij is. Ik hou het dan teveel bij mezelf en wil niet lastig gaan doen…
Dus ik probeer dan toch maar even te bellen. Helaas, geen antwoord…
Ik bel even met dinnetje en ga uiteindelijk doodmoe slapen. Wel nog met de mededeling in de app aan Meester dat ik met mijn polsboeien om ga slapen. Ik word daar altijd erg rustig van en het geeft geborgenheid. Het voelt voor mij alsof hij dan over mij “waakt” ofzo.

In de nacht krijg ik een reactie van Meester dat zijn telefoon op stil had gestaan en dat hij te weinig op zijn telefoon had gekeken. Maar dat hij er zeker de volgende dag voor me zou zijn. Uiteindelijk bellen we in de middag. Het is echt fijn om even zijn stem te horen. Pfff, het begint nu pas een beetje te zakken bij me. We praten over de middag, hoe het is verlopen, hoe ik zo “out” was gegaan op het op mijn knieën aan mijn haren meegetrokken worden, hoe Meester allerlei zaadjes plant en wat voor effect dat op mij heeft. Maar we praten ook over het overlijden van mijn moeder en dat die emoties er even extra bovenop kwamen. Of over mijn aanstaande reis. Af en toe even weer wat tranen in mijn ogen, maar het is fijn om even samen terug te blikken en te praten.
Meester geeft gelukkig nog wel een extra tip hoe ik hem kan bereiken in een “noodsituatie” als hij niet reageert op appjes en zijn telefoon niet opneemt. LIEF!

Na 3 kwartier hangen we op, ik een heel stuk geruster, kalmer en minder in mijn drop. Nog even goed voor mezelf zorgen. Ik kook een gezonde maaltijd en kruip op tijd mijn bed weer in. Nogmaals een nachtje met boeien slapen…

En vandaag… voel ik me weer goed en ben ik weer up and running!
Toch wel bijzonder wat zo’n spel toch allemaal met je doet…