Ultimate RAW – juli 2024

Het is zondag en vandaag gaan we naar Ultimate RAW… Ik stap op tijd thuis in de auto en rijd naar Meneer. We kunnen nog even kletsen, dan gaat de bel en is ook saffier aanwezig. We gaan met z’n vieren onderweg naar Beek en Donk. Voor mij hoeft het RAW op zich niet zo, ik ben niet van naaldjes en de zeer extreme dingen, maar Meneer zit in de organisatie van deze feestjes en het is ook wel eens leuk om samen ergens naar toe te kunnen, als alleen maar thuis spelen. Vandaag staat er cell popping en nietjes op het programma. Die laatste heb ik zo mijn bedenkingen over, maar dat cell popping heeft wel mijn interesse…! We zijn erg vroeg, maar gelukkig mogen saffier en ik ook op tijd naar binnen, dus na het omkleden gewoon lekker in de schommelstoel van het zonnetje genieten.
Meneer houdt het openingspraatje en daarna is de demo over cell popping. Ik sta er met mijn neus bovenop en vind het echt wel intrigerend. Er wordt een mooi hartje gezet op de rechterbil van de dame. Dit zou ik ook wel eens willen doen met Meneer. Alhoewel ik het wel extra spannend vind dat Meneer hier nog helemaal geen ervaring mee heeft. Misschien toch niet slim om als eerste “slachtoffer” dit dan te ondergaan… 🙈 Wetende dat het wel een paar maanden kan duren voordat zo’n tekening van cell popping helemaal verdwenen is van de huid… Ja, het heeft absoluut wat!
Als Meneer met nietjes de borsten van de dame vastzet, vind ik het echt genoeg. Dit is niet aan mij besteedt. Voor mij toch echt geen nietjes… brrrr… Zeker niet als er zo spanning op staat als de nietjes 2 borsten bij elkaar moeten houden… 😮

Als saffier en ik weer lekker in de schommelstoel zitten en genieten van de dingen die aan de gang zijn, vraag ik of ze haar posh touw heeft meegenomen en of ze evt. zin heeft om wat bondage met mij te doen in het zwembad. Haar gezicht krijgt een grote grijns! Ja, daar heeft ze wel zin in.
En dus liggen we niet veel later in het zwembad, krijg ik het knalroze touw om me heen, word ik af en toe even onder geduwd en genieten we samen van het heerlijke spel! Ik daag haar af en toe uit, wat natuurlijk wel “afgestraft” moet worden. Ze krijgt ook nog eens cart blanche van Meneer die van op de kant zegt dat ze geen genade met me hoeft te hebben… Waar heb ik dit nu weer aan verdiend…??? 🤔

Ik proest af en toe van het water in mijn neus en mijn mond, maar bovenal hebben we zo’n hoop plezier!!! Zalig! Dit hoort ook bij BDSM! Lachen, gieren, brullen… 😂
Omdat we in de vroege eet-groep zitten, moeten we op tijd het water uit. Nog even afdrogen en weer aankleden en dan kunnen we lekker wat eten. Meneer zit ook in deze groep, dus ik wacht keurig met beginnen tot hij ook daadwerkelijk aan tafel zit en ik hem kan aankijken voor goedkeuring. Je had zijn blik moeten zien. Hij had niet verwacht dat ik zelfs nu zou wachten met eten… Euh ja, duh, natuurlijk wel. Als hij nou in een andere groep zou zitten, zou het anders zijn, maar nu in dezelfde groep…

Na het eten roept Meneer mij bij zich. Hij wil spelen. Nog even snel naar het toilet. We gaan binnen staan omdat de zon toch behoorlijk brandt buiten. Meneer pakt een single tail uit zijn tas en begint te slaan. Hij maakt er nog de opmerking bij dat opwarming niet nodig is vandaag. Ik ben immers al opgewarmd door de zon en ik hou toch niet van floggers. En zwiept de bull whip een paar keer om me heen. Damn, godver, WTF 🤬 Als jij het zo wilt, dan doen we het zo… Ik probeer me nog wel over te geven, maar ik merk dat ik wat verstar in mijn houding. Ik zal incasseren wat hij me wil geven. Dit is niet de eerste keer dat het zo gaat bij het zwepenspel tussen ons. En niet omdat hij altijd zo begint hoor, normaal begint ie echt wel gewoon met een soort van opwarmen, maar ik heb vaker moeite met zijn zwepenspel. Is het anders als met anderen? Ik heb geen idee, kan er niet mijn vinger op leggen. Het is toevallig dat ie vandaag niet echt opwarmt met floggers, want normaal is dat wel. En ik hou van de zwepen, het wrappen, de fellere pijn. Tuurlijk zijn batjes en paddles ook leuk, maar hier geniet ik (normaal) toch echt veel meer van.

Meneer wisselt af met verschillende zwepen. Mijn nieuwe dog quirt, een paracord bull whip, de rubberen bull whip, maar ook de Grote broers worden gebruikt. Om mij heen, over mijn rug, om mijn nek, en met de Grote broers flink meppen op mijn billen. Heel af en toe stap ik weg omdat het even teveel is. Maar iedere keer stap ik weer terug naar mijn plek en blijf daar redelijk stoïcijns staan. Meneer heeft wel door dat ik niet echt “dans” en dat het anders is. En ik, ik verbijt me af en toe, kom absoluut niet in mijn flow, maar merk ook dat, omdat ik me vandaag niet over kan geven, Meneer mij ook niet zal kunnen breken vandaag. Ik zal door blijven gaan, totdat ik zelf of hij zal zeggen dat het genoeg is… De vraag is, wanneer dat zal zijn…
Ik heb nauwelijks moeite met de zwepen, ik heb vooral moeite met mijn innerlijke zelf. Ik baal van mezelf. Ik baal van de situatie. Ik baal dat we samen niet in een goede flow kunnen komen met zwepen, terwijl we toch zo’n goede connectie hebben. Ik baal van mijn schouder die zeer doet, waardoor ik mijn linkerhand niet goed omhoog kan houden. Ik baal dat ik me niet kan overgeven. Ik baal dat ik het niet kan aangeven.
Het is voornamelijk het gevecht met mezelf waar ik last van heb. Ik hoor de zwepen soms echt cracken achter me en ik schrik er niet echt van. De slagen komen hard aan, en toch komen ze niet echt binnen. Tot dat ik Meneer hoor zeggen dat er nog 10 komen. En hij telt af… 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1… Iedere slag doet echt steeds meer pijn. En dan is het genoeg. Ik breek nog steeds niet, maar het is wel genoeg geweest. Lastige sessie… Had ik (eerder) moeten stoppen, had Meneer (eerder) moeten stoppen… Geen idee. Het is zoals het is. Ik mag even bijkomen op een bed en daarna nog even wat drinken.

Als ik later naar het spel kijk van Meneer en S. zie ik wel verschillen, S. kan gewoon veel minder hebben dan ik, dus slaat Meneer veel minder hard, maar ik zie geen “rare” dingen in zijn opbouw, spel of manier van zwepen. Het ziet er echt wel “normaal” uit. Daar kan het dus niet aan liggen. En ik hou van de zwepen. En we hebben een hele goede connectie.
Dat is dan ook wel weer te zien aan deze foto. Zo intens, zo kwetsbaar, maar ook onze dynamiek is er zo goed in te zien. Het samen, de intensiteit, de chemie, mijn lijden voor mijn Meneer.
Dank lieve @Parthenope voor deze prachtige foto! 🥰

Ik kan het maar niet duiden waarom ons zwepenspel vaak zo moeizaam verloopt, weet echt niet waar het aan ligt. Misschien moet ik me er niet meer druk over maken. Het loslaten… Want misschien wil ik wel iets dat er allang is, maar wat ik nog niet wil of kan zien…
Ik hou van je lieve Meneer en ga diep voor je… vanuit elke vezel in mijn lijf… jouw nederige slavin 🙇‍♀️

P.S. toch wel bijzonder dat ondanks het toch behoorlijk heftige spel ik nadien nauwelijks marks heb waar ik van kan nagenieten. Nee, marks zijn nog steeds geen doel op zich, maar ik zou het fijn vinden om dan in ieder geval te zien hoeveel ik heb geleden…