I did it!!!
15 jaar lang stond het op mijn No Go lijstje. Een harde Nee š«. Ondanks mijn tatoeages, piercings en 30 jaar bloeddonor zijn, ben ik als de dood voor naaldjes. Te spannend, te eng, nope, nope, nope. Begin dit jaar samen met E. het op de wishlist voor 2025 gezet. Ik vertrouwde hem volledig en onder zijn leiding en in zijn handen zou ik mijn eerste stapjes wel willen zetten. Dan komt de breuk en door mijn wishlist zet ik grote woorden “Canceled”, want dit zijn geen dingen die ik zomaar met iemand anders wil gaan doen. Of een volgende D die denkt dit even op te kunnen pakken… Daar is vertrouwen en een band voor nodig. Toch bleef het bij me kriebelen. Ik had het aangedurfd om het op de wishlist te zetten. Waarom dan niet de volgende stap zetten met iemand die ik ook vertrouw. En dus toch…
Self care
In de 36 jaar dat ik nu seksueel actief ben heb ik het niet echt getroffen. Geen vriendjes die heel enthousiast waren, sowieso niet wilden experimenteren. Ik was heel erg blue en timide op seksueel vlak. Durfde niet te zeggen wat ik graag wilde of lekker vond (ik wist het niet eens), had niet zelf geĆ«xperimenteerd, en als ik al eens probeerde aan te geven wat ik graag wilde, was de reactie van die jongen/man “ja nou, dat gaan we niet altijd doen hoor”… Poef, weg lef om nog eens wat te vertellen. Het was eigenlijk altijd gewoon erop, erover en klaar. Meestal draaide de man zich daarna om en viel in slaap. De laatste 2 jaar is er gelukkig wel verandering in gekomen, maar voornamelijk binnen een bdsm-setting, of een gangbang of andere “wilde” setting. Ik heb de innerlijke slet in me ontdekt en heb deze wel durven omarmen,…
Overleven of verzuipen…
5 weken geleden werd ik voor mijn gevoel in een wildwaterbaan of wilde rivier gegooid (zo eentje waar ze officiĆ«le kajak/kanowedstrijden op houden). Zonder reddingsboei, zwembandjes of überhaupt een zwemdiploma op zak. Wat voelde ik me ontredderd, alleen en verloren. En wat had ik een moeite om mijn kop boven water te houden. Meerdere keren ging ik kneiterhard koppie onder, hoestend en proestend van het water dat ik ingeslikt had. Nu 5 weken verder voel ik heel erge boosheid. Het andere uiterste. Boos op de stilte, boos op het er niet voor mij zijn, gewoon boos op alles. Maar het is ok. Ik mag dit voelen. Want dit heb ik niet verdiend… Maar ik sta ook weer op de kant. Nog wel druipend van het water, nog nahijgend van de zware strijd om op de kant te klimmen. Als een verzopen kat… Maar ik heb het gefikst, het is me…
Emoties…
BDSM maakt emoties bij me los. Dat is al vanaf het eerste moment dat ik in aanraking kwam met BDSM. Mijn moment van loslaten en door loslaten komen bij mij ook de emoties los. Wat nu heel erg opvalt, is dat hoe “heftiger” het spel, hoe dieper mijn emoties. En heftig kan op verschillende vlakken, dat is niet alleen flink in elkaar gemept worden… Zoals ik al eerder heb geschreven, is er een bepaalde dynamiek tussen Meneer E. en mij. Het is niet als een potje waar een deksel op past, maar meer een “accelerator”, als olie op het vuur, het aanmaakblokje op de bbq… En door die versnellingsreactie gebeurt er zoveel intens, dat het leidt tot heftige emoties. En dat betekent bij mij flinke huilbuien… En dan bedoel ik echt flinke huilbuien… Ik heb een latex masker op met alleen een rond gat bij mijn mond. Ik kan niets…